Συχνά κατά την έναρξη των θεραπειών, καλούμαστε από τους γονείς να μετατρέψουμε τα παιδιά που ξεκίνησαν ή βρίσκονται σε θεραπεία να είναι υπάκουα, να αρχίσουν να μπαίνουν σε όρια, να συμμορφώνονται με κανόνες, λειτουργώντας ακόμη και σαν «ρομπότ» αν θα ήταν δυνατόν, χωρίς να προβάλλουν καθόλου αντιστάσεις. Ακούγεται να είναι ένα δικαιολογημένο αίτημα, μιας και τα παιδιά είτε λόγω πιθανώς αισθητηριακών δυσλειτουργιών, είτε λόγω κάποιων συναισθηματικών δυσκολιών, έχουν ίσως τέτοια εικόνα.
Τα παιδιά, από την πρώτη βρεφική τους ηλικία ακόμη, έχουν ανάγκη από οριοθετημένα και δομημένα περιβάλλοντα προκειμένου να αισθανθούν ασφάλεια και εμπιστοσύνη στους ανθρώπους που τα φροντίζουν και στη συνέχεια στον εαυτό τους. Άλλο τόσο όμως έχουν ανάγκη να τους επιτρέψουμε να πάρουν χώρο, να επιλέγουν, να παίρνουν πρωτοβουλίες, να συμμετέχουν σε αποφάσεις που τα αφορούν σεβόμενοι την προσωπικότητα τους. Αυτό είναι κάτι που άθελα μας, το παραβλέπουμε πολλές φορές μη αναλογιζόμενοι τις συνέπειες στη δόμηση της προσωπικότητάς τους, αλλά και στη μετέπειτα πορεία τους ως ενήλικες.
Άραγε ένα παιδί που μαθαίνει από πολύ μικρή ηλικία να είναι αρκετά υποβόλιμο στα θέλω των γονέων του ή των οικείων του, έχει το σθένος ως ενήλικας να αποχωρήσει από εξαρτητικές φιλίες που ζητούν αποκλειστικότητα, να υψώσει το ανάστημά του και να αντισταθεί στις απαιτήσεις ενός αφεντικού ή ακόμη και να απαγκιστρωθεί από σχέσεις με συντρόφους ή φίλους;
Ως εργοθεραπεύτρια αλλά και ως άνθρωπος έχω θέσει αρκετές φορές αυτόν τον προβληματισμό με εικόνες από το μέλλον, σε γονείς και φροντιστές, που προφανώς δεν ικανοποιούν, αφού επιθυμούν να είναι ευτυχισμένο και ικανοποιημένο από τη ζωή του.
Ο θεραπευτής από τη μεριά του οφείλει να επιτρέψει στο παιδί να βιώσει τόσο τα θετικά αλλά και τα αρνητικά του συναισθήματα, να θυμώσει, να αντισταθεί, να διαφωνήσει, να διεκδικήσει και όλα αυτά μέσα από το ασφαλές πλαίσιο της θεραπείας, όπου η δομή και τα όρια προστατεύουν, αλλά παράλληλα αφήνουν και τα περιθώρια της ελεύθερης έκφρασης.
Έτσι λοιπόν το αίτημα των γονέων αναδιαμορφώνεται και σε συνεργασία με τον θεραπευτή και σε κάποιες ιδιαίτερης βαρύτητας περιπτώσεις με τον ψυχολόγο, τίθεται ο στόχος να εδραιωθεί και στην οικογένεια πια ανάλογο μοτίβο αλληλεπίδρασης, προκειμένου το παιδί να βιώνει συνολικά την αποδοχή και το σεβασμό των συναισθημάτων του, που τόσο πολύ έχει ανάγκη όπως όλοι μας.
Γράφει η Ιουλία Γιδαράκου, Εργοθεραπεύτρια.
Για περισσότερες πληροφορίες επικοινωνήστε μαζί μας στο τηλέφωνο 26650 21186 και στο email: kivotosexelixis@yahoo.gr
